تمرین درمانی در اختلالات نورولوژی

در این مطلب به بخش‌هایی از کتاب‌ راهنمای بالینی برای تمرین درمانی در اختلالات نورولوژی (جلد 1 و 2) نوشته‌ی دکتر وحید مظلوم می‌پردازیم، با ما همراه شوید.

 بخشی از فصل پنجم : استروک 

 گام برداشتن به عقب 

گام برداشتن به عقب نیز باید تمرین شود. هنگام درخواست از بیمار برای انجام این تمرین، تراپیست باید به وضعیت هیپ و لگنِ بیمار دقت کند. بیمار اغلب اکستنشن هیپ را با بالا بردن یا ریترکشنِ آن انجام می‌دهد. بیمار تشویق می‌شود که عمل بردن اندام تحتانی به عقب را پیش از اکستنشن هیپ انجام دهد.

جزئیات مطرح شده در یک مجموعه. پس از آنکه بیمار قادر به حرکت دادن پای درگیر به جلو و عقب شد، تمرین به صورت برداشتن چند گام پیشرفت داده می‌شود. به بیمار آموزش داده می‌شود که ابتدا با اندام تحتانی سالم خود برای آماده سازی مرحله‌ی Toe-off و فاز Swing چرخه‌‌ی راه رفتن، یک گام به جلو بردارد. تصویر 48-5 نشان دهنده‌ی بیماری است که در حال برداشتن چند گام می‌باشد.
 

تصویر 48-5 تمرین برداشتنِ چندین گام همراه با کمکِ تراپیست. تراپیست از گریپ آگزیلاری با دست راست خود استفاده می‌کند و تنه‌ی فوقانی بیمار را به سمت بالا و عقب بلند می‌کند (الف). تراپیست از دست چپ خود برای کمک به بیمار جهت شروع حرکات هر دو پا در گام سکون پای راست استفاده می‌کند. باید به بیمار آموزش داد که بدون اتکای بیش از حد به عصای خود، انتقال وزن را بر روی هر دو پای خود انجام دهد (ب). پس از آنکه بیمار همین حرکات را در سمت چپ انجام داد، قادر به حفظ پاشنه‌ی راست خود بر زمین (به دلیل اتکای بیش از حد بر روی عصا، کنترل و دامنه‌ی حرکتی ناکافی اکستنشن هیپ و یا دامنه‌ی ناکافی دورسی‌فلکشن مچ پا) نمی‌باشد. تمرین انتقال وزن به جلو و عقب تکرار می‌شود (پ). دست راست تراپیست از گریپ آگزیلاری برای حمایت تنه‌ی فوقانی استفاده می‌کند و در عین حال دست چپ او بر روی کناره‌ی خلفی – خارجی قفسه‌ی سینه‌ای بیمار قرار می‌گیرد (ت). تراپیست به بیمار یادآوری می‌کند که در هنگام انتقال تنه و هیپ به جلو، اکستنشن تنه‌ی فوقانی را حفظ نماید. به موقعیت پای سکون تراپیست (موازی با پاهای بیمار) دقت کنید (ث). تراپیست باید نسبت به زمان اصلاحات و کمک به بیمار هوشیار باشد (ج).

 بخشی از فصل نوزدهم : آسیب‌های طناب نخاعی 

 وضعیت دمر 
بیمار می‌تواند پس از قرارگیری در وضعیت دمر، به وضعیت دمر بر روی آرنج‌ها نیز دست پیدا کند. وضعیت دمر بر روی آرنج‌ها وضعیت مفیدی محسوب می‌شود، چرا که باعث تسهیل کنترل سر و گردن می‌شود و همچنین به ثبات پروگزیمال عضلات مفصل گلنوهومرال و اسکپولا نیاز دارد. برای قرارگیری بیمار در این وضعیت، تراپیست به کمک نیاز دارد. تراپیست می‌تواند دستان خود را در زیر شانه‌های بیمار (در سطح قدامی) قرار دهد و آن‌ها را بلند کند (تصویر 16-19 ، الف).

پس از بالا آمدن سینه‌ی بیمار، تراپیست باید دست‌‌های خود را در جهت خلفِ شانه‌ی بیمار یا همان ناحیه‌ی اسکپولا حرکت دهد. اگر بیمار قصد دارد که به صورت مستقل به این وضعیت دست پیدا کند، باید به او آموزش داده شود که آرنج‌های خود را در نزدیکی تنه و دست‌ها را در نزدیکی شانه‌ها قرار دهد. سپس به بیمار آموزش داده می‌شود که مفاصل آرنج خود را رو به پایین فشار دهد و در عین حال سر و تنه‌ی فوقانی خود را بالا بیاورد. بیمار باید برای قرارگیری مفاصل آرنج در زیر شانه‌ها، عمل انتقال وزن از یک سمت به سمتِ دیگر انجام دهد تا آرنج‌ها در راستای صحیح خود قرار بگیرند. برای انجام این کار، چرخش سر به سمت راست یا چپ صورت می‌گیرد. تراپیست می‌تواند عمل انتقال وزن را در جهت مناسب در حین انجام این تمرینات تسهیل نماید (تصویر 16-19، ب).