معرفی کتاب فیزیوتراپی در ضایعات ارتوپدی و آسیب های ورزشی (سه جلدی)

 بخشی از جلد اول : تمرینات، تکنیک‌ها، مدالیته‌ها و دارو درمانی در فیزیوتراپی 

ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﮐﺸﯿﺪن ﭘﺎﺳﯿﻮ واﺣﺪﻫﺎی ﻋﻀﻼﻧﯽ- ﺗﺎﻧﺪوﻧﯽ در اﻧﺪام ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ

واﺣﺪ ﻋﻀﻼﻧﯽ- ﺗﺎﻧﺪوﻧﯽ ﮔﺎﺳﺘﺮوﺳﻮﻟﺌﻮس
1) ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎ اﻧﺪامﻫﺎی ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ ﺻﺎف و ﮐﻒ ﭘﺎﻫﺎ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎ دﯾﻮار ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ. ﺑﺎ ﺳﺮ دادن ﺑﺪن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﻮار و ﻓﺸﺎری ﮐﻪ دﯾﻮار وارد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﭻ ﭘﺎﻫﺎ ﺑـﻪ دورﺳـﯽ ﻓﻠﮑﺸـﻦ ﺑـﺮده ﻣـﯽﺷـﻮﻧﺪ. ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻮار ﺑﻠﻨﺪ، ﺑﺎﻧﺪ ﻻﺳﺘﯿﮑﯽ (ﺗﺮاﺑﺎﻧﺪ) ﯾﺎ وﺳﯿﻠﻪای ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﭻ ﭘﺎ را ﺑﻪ دورﺳﯽ ﻓﻠﮑﺸـﻦ ﺑﺮد (ﺷﮑﻞ3-21).
 

ﺷﮑﻞ :3–21 ﮐﺸﯿﺪن واﺣﺪ ﻋﻀﻼﻧﯽ- ﺗﺎﻧﺪوﻧﯽ ﮔﺎﺳﺘﺮوﺳﻮﻟﺌﻮس

2) ﺑﯿﻤﺎر ﻃﻮری ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺎ ﺟﻠـﻮ و ﭘـﺎی دﯾﮕـﺮ در ﻋﻘـﺐ ﺑﺎﺷـﺪ (step position)، ﺳﭙﺲ اﻧﺪام ﺟﻠﻮﯾﯽ را ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ واﺣﺪ ﻋﻀﻼﻧﯽ- ﺗﺎﻧﺪوﻧﯽ ﮔﺎﺳﺘﺮوﺳـﻮﻟﺌﻮس در ﭘـﺎی ﻋﻘﺒـﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﻮد. ﭘﺎﺷﻨﻪﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ از زﻣﯿﻦ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ زاﻧﻮ در اﻧﺪام ﻋﻘﺒﯽ ﻧﺒﺎﯾـﺪ ﺧـﻢ ﺷـﻮد. ﻫﺮﭼﻪ ﻓﺎﺻﻠﮥ ﺑﯿﻦ دو اﻧﺪام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ واﺣﺪ ﻋﻀﻼﻧﯽ- ﺗﺎﻧﺪوﻧﯽ ﮔﺎﺳﺘﺮوﺳﻮﻟﺌﻮس ﺑﺎ اﯾـﻦ ﺗﻤـﺮﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد.

3) ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﭘﻨﺠﻪﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎرج و ﭘﺎﻫـﺎ ﺣـﺪود 20 ﺗﺎ 30 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ از دﯾﻮار ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻗﺮار داده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺳﭙﺲ وی ﺑﺪون اﯾﻨﮑـﻪ ﭘﺎﺷـﻨﻪﻫـﺎ از زﻣـﯿﻦ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ.
4) در ﻧﻮع دﯾﮕﺮی از ﮐﺸﯿﺪن ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺸـﯿﺪن از ﻧـﻮع اﮐﺴـﻨﺘﺮﯾﮏ ﻣﻌـﺮوف اﺳـﺖ ﺑﯿﻤـﺎر ﺑـﺎ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﺧﻮد در ﻟﺒﮥ ﯾﮏ ﭘﻠﻪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺑﺎ ﻧﯿﺮوی وزن ﺧﻮد ﭘﺎﺷﻨﻪ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣـﯽﺑـﺮد (ﺷﮑﻞ3-22).

ﺷﮑﻞ:3-22 ﮐﺸﯿﺪن اﮐﺴﻨﺘﺮﯾﮏ واﺣﺪ ﻋﻀﻼﻧﯽ- ﺗﺎﻧﺪوﻧﯽ ﮔﺎﺳﺘﺮوﺳﻮﻟﺌﻮس

 بخشی از جلد دوم : ضایعات اندام تحتانی 

اﻧﻮاع ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽﻫﺎی زاﻧﻮ

در ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻘﺴﯿﻢ‌ﺑﻨﺪی اﻧﻮاع ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽﻫﺎ، ﺳﻄﺢ ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ ﺗﯿﺒﯿﺎ (ﭘﻼﺗﻮ) ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺮﺑﻊ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮد و ﺣﺮﮐﺖ ﻫﺮ ﮐﺪام از اﯾﻦ ﻣﺮﺑﻊﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻮر ﻋﻤﻮدی، ﮐﻪ از ﻣﺮﮐﺰ ﻣﻔﺼﻞ زاﻧﻮ ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﻌﯿﺎر در ﺗﻘﺴﯿﻢ‌ﺑﻨﺪی ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽﻫﺎی زاﻧﻮ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑـﺮ اﯾـﻦ اﺳﺎس، ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽﻫﺎی زاﻧﻮ در ﺳﻪ ﮔﺮوه زﯾﺮ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ:

1) ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽﻫﺎی ﯾﮏ ﺻﻔﺤﻪای (one plane ﯾﺎ simple)، ﺷﺎﻣﻞ:

• داﺧﻠﯽ
• ﺧﺎرﺟﯽ
• ﺧﻠﻔﯽ
• ﻗﺪاﻣﯽ

2) ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽﻫﺎی ﭼﺮﺧﺸﯽ (rotatory instability)، ﺷﺎﻣﻞ:

• ﻗﺪاﻣﯽ - داﺧﻠﯽ
• ﻗﺪاﻣﯽ - ﺧﺎرﺟﯽ
• ﺧﻠﻔﯽ- داﺧﻠﯽ
• ﺧﻠﻔﯽ- ﺧﺎرﺟﯽ

3) ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﯽﻫﺎی ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ (combined instability)، ﺷﺎﻣﻞ:

• ﻗﺪاﻣﯽ - داﺧﻠﯽ و ﻗﺪاﻣﯽ - ﺧﺎرﺟﯽ
• ﻗﺪاﻣﯽ - داﺧﻠﯽ و ﺧﻠﻔﯽ- داﺧﻠﯽ
• ﻗﺪاﻣﯽ - ﺧﺎرﺟﯽ و ﺧﻠﻔﯽ- ﺧﺎرﺟﯽ

ﻗﺒﻞ از ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮی در ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ دﭼﺎر ﺻﺪﻣﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻻزم ﺑـﻪ ذﮐـﺮ اﺳـﺖ ﮐﻪ در ﻣﻔﺼﻞ زاﻧﻮ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﭼﻬﺎر دﺳﺘﻪ ﻟﯿﮕﺎﻣﺎنﻫﺎی ﻣﻬﻤﯽ ﮐـﻪ ﻗﺒـﻞ از اﯾـﻦ ﻧـﺎم ﺑـﺮده ﺷـﺪﻧﺪ، ﻟﯿﮕﺎﻣﺎنﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻠﻔﯽ ﮐﭙﺴﻮل ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﯿﮕﺎﻣﺎنﻫﺎ ﮐـﻪ در واﻗﻊ ﺟﺰﺋﯽ از ﮐﭙﺴﻮل ﻣﻔﺼﻠﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﻟﯿﮕﺎﻣﺎنﻫـﺎی ﮐﭙﺴـﻮﻻر ﻣـﯽﮔﻮﯾﻨـﺪ. ﻟﯿﮕﺎﻣـﺎنﻫـﺎی ﮐﭙﺴﻮﻻر ﺷﺎﻣﻞ ﻟﯿﮕﺎﻣﺎنﻫﺎی ﺑﺎدﺑﺰﻧﯽ ﯾﺎ آرﮐﻮﺋﯿﺖ (arcuate)، ﻟﯿﮕﺎﻣﺎن ﭘﻮﭘﻠﯿﺘﻪ آلﯾﺎ ﻣﺎﯾﻞِ ﺧﻠﻔـﯽ و ﻓﺎﺑﻠﻮﻓﯿﺒﻮﻻر (fabellofibular) ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻟﯿﮕﺎﻣﺎن ﭘﻮﭘﻠﯿﺘﻪ آل ﯾﺎ ﻣﺎﯾﻞِ ﺧﻠﻔﯽ از اﺳـﺘﻄﺎﻟﻪﻫـﺎی ﺗﺎﻧﺪون ﻋﻀﻠﮥ ﺳﻤﯽ ﻣﻤﺒﺮاﻧﻮزوس در ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻠﻔﯽ- داﺧﻠﯽ زاﻧﻮ ﻣﻨﺸﺎء ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑـﻪ ﮐﭙﺴـﻮل ﺧﻠﻔﯽ و اﺳﺘﺨﻮان ﺳﺰاﻣﻮﺋﯿﺪ ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﯽ دارد. ﻟﯿﮕﺎﻣﺎن ﻓﺎﺑﻠﻮﻓﯿﺒﻮﻻر از ﺳﺮ ﻓﯿﺒﻮﻻ ﺟﺪا ﻣﯽﺷـﻮد و ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﺳﺰاﻣﻮﺋﯿﺪ و ﮐﭙﺴﻮل ﺧﻠﻔﯽ ﻣﯽﭼﺴـﺒﺪ (اﺳـﺘﺨﻮان ﺳـﺰاﻣﻮﺋﯿﺪ زاﻧـﻮ ﮐـﻪ در ﻗﺴـﻤﺖ ﺧﻠﻔﯽ - ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﻔﺼﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻓﺎﺑﻼ ﻧﺎم دارد). ﻟﯿﮕﺎﻣﺎن آرﮐﻮﺋﯿـﺖ ﻧﯿـﺰ از ﺳـﺮ ﻓﯿﺒـﻮﻻ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺎ ﮐﭙﺴﻮل ﺧﻠﻔﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﻗﻮس ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺷﺪه و در ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻠﻔﯽ - داﺧﻠـﯽ زاﻧﻮ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد.

 بخشی از جلد سوم : ضایعات مفصل فکی - گیجگاهی، ستون فقرات و کمربند لگنی 

درﻣﺎن ﺳﻨﺪرم درد ﻣﺎﯾﻮﻓﺎﺷﯿﺎل در ﻣﻔﺼﻞ ﻓﮑﯽ- ﮔﯿﺠﮕﺎﻫﯽ

در درﻣﺎن ﺳﻨﺪرم درد ﻣﺎﯾﻮﻓﺎﺷﯿﺎل ﻣﯽﺗﻮان از روشﻫﺎی زﯾﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد:

• ﺗﺼﺤﯿﺢ ﭘﺎﺳﭽﺮ
• رﻓﻊ اﺧﺘﻼﻻت ﻓﮏ و دﻫﺎن
• ﺣﺬف ﻋﺎدتﻫﺎی ﻏﻠﻂ
• روان درﻣﺎﻧﯽ
• رﯾﻠﮑﺴﯿﺸﻦ ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﻣﻮﺿﻌﯽ
• ﺗﺰرﯾﻖ داروﻫﺎی ﺑﯽﺣﺲ‌ﮐﻨﻨﺪه (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮوﮐﺎﺋﯿﻦ)
• ﻣﺎﺳﺎژ اﻓﻠﻮراژ، اﺳﺘﺮوﮐﯿﻨﮓ و ﻓﺮﯾﮑﺸﻦ ﺑﺮای ﻋﻀﻼت و ﻣﺎﺳـﺎژ ﻓﺸـﺎر اﯾﺴـﮑﻤﯿﮏ ﺑـﺮای ﻧﻘﺎط ﻣﺎﺷﻪای
• ﺳﻮزن زدن ﺧﺸﮏ (dry needling) در ﻧﻘﺎط ﻣﺎﺷﻪای و ﺣﺴﺎس، ﻃﺐ ﺳﻮزﻧﯽ
• ﮐﺸﯿﺪن ﻋﻀﻼت دارای اﺳﭙﺎﺳﻢ و اﺳﺘﻔﺎده ﻫﻤﺰﻣـﺎن از اﺳـﭙﺮیﻫـﺎی ﺳـﺮد ﮐﻨﻨـﺪه ﯾـﺎ ﺣﺮارت درﻣﺎﻧﯽ و ﻣﺎﺳﺎژ
• اﺳﺘﻔﺎده از MET و PNF ﺑﺮای رﻓﻊ اﺳﭙﺎﺳﻢ ﻋﻀﻼت و اﺣﯿﺎی داﻣﻨﮥ ﺣﺮﮐﺎت
• ﮔﺮم ﮐﺮدن ﻋﻀﻼت ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺳﻄﺤﯽ و ﻋﻤﻘﯽ
• ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت داﻣﻨﮥ ﺣﺮﮐﺘﯽ و ﻣﻮﺑﯿﻠﯿﺰﯾﺸﻦ ﺑﺮای رﻓﻊ ﻣﺤﺪودﯾﺖﻫﺎی ﺣﺮﮐﺘﯽ
• اﺳﺘﻔﺎده از روشﻫﺎی ﺑﯿﻮﻓﯿﺪﺑﮏ ﺑﺮای رﻓﻊ اﺳﭙﺎﺳﻢ
• ﺗﮑﻨﯿﮏﻫﺎی آزادﺳﺎزی ﻣﺎﯾﻮﻓﺎﺷﯿﺎل

اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً اﻓﺮاد ﺧﻮد را ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺖﻫﺎی ﻧﺎدرﺳﺖ ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻣﯽدﻫﻨـﺪ. در ﻣﻮاردی اﻣﮑﺎن دارد ﺑﻌﺪ از ﺗﺼﺤﯿﺢ ﻏﯿﺮ ﻗﺮﯾﻨﮕﯽﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﺑﺪن، ﭘﺎﺳﭽﺮﻫﺎی ﻧﺎدرﺳـﺖ و ﻋﺪم ﺟﻔﺖ ﺷﺪن دﻧﺪانﻫﺎ و در واﻗﻊ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺑﯿﻤﺎر ﺳﻨﺪرم درد ﻣﺎﯾﻮﻓﺎﺷـﯿﺎل اﯾﺠﺎد ﺷﻮد.
ﺿﺎﯾﻌﮥ دﯾﮕﺮ ﻣﻔﺼﻞ ﻓﮑﯽ- ﮔﯿﺠﮕـﺎﻫﯽ ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﺧـﻮردن ﻧﻈـﻢ ﺣﺮﮐـﺖ ﻣﻔﺼـﻠﯽ (internal derangement: ID) ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﯾﯽﻫﺎی ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﯾﺎ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑـﻞ ﺑﺮﮔﺸـﺖ دﯾﺴـﮏ ﯾـﺎ ﻣﻨﯿﺴﮏ ﺑﺎ ﯾﺎ ﺑﺪون ﺳﻮراخ ﺷﺪن آن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺷﯿﻮع اﯾﻦ ﺿﺎﯾﻌﻪ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷـﻮد. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻠﻞ دﻗﯿﻖ اﯾﻦ ﺿﺎﯾﻌﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ، اﻣﺎ اﯾﺠﺎد آن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در راﺑﻄـﻪ ﺑـﺎ ﺿـﺮﺑﻪﻫـﺎ، ﺑـﺪ ﺟﻔﺖ ﺷﺪن دﻧﺪانﻫﺎ، ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪن ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت دﻫﺎن ﻣﺜﻼً در ﺟﺮاﺣﯽﻫـﺎ و ﮐﺸـﯿﺪن دﻧـﺪانﻫـﺎ، اﺳﺘﻔﺎده از ﻟﻮﻟﻪﻫﺎی ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ و ﻟﻮﻟﻪﻫﺎی ﺑﺮوﻧﮑﻮﺳـﮑﻮﭘﯽ و ... ﺑﺎﺷـﺪ. از ﻋـﻮارض دراز ﻣـﺪت اﯾـﻦ ﺿﺎﯾﻌﻪ اﺳﺘﺌﻮآرﺗﺮوز ﻣﻔﺼﻞ اﺳﺖ. ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻋﻼﺋﻢ اﯾﻦ ﺿﺎﯾﻌﻪ و ﺳﻨﺪرم درد ﻣﺎﯾﻮﻓﺎﺷـﯿﺎل ﻣﺸـﺎﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، اﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﺮی ﺗﻔﺎوتﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ دو را از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﮐﻨﺪ.

ﺗﻤﺎﯾﺰ ID و MPS

• درد در ID ﻣﻮﺿﻌﯽﺗﺮ اﺳﺖ، ﺑﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻢ ﻣﯽﺷﻮد و در ﺻﺒﺢ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑـﺎ ﺳـﻨﺪرم درد ﻣﺎﯾﻮﻓﺎﺷﯿﺎل ﺷﺪت ﮐﻤﺘﺮی دارد، اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت ﻣﻔﺼﻠﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
• در ID ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮاﺑﯿﺪن، ﺟﻮﯾﺪن، ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ دﻫﺎن و ﺟﻠﻮ آﻣـﺪن ﻓـﮏ و در MPS ﺗﻐﯿﯿﺮات آب و ﻫﻮا و ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯽ ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﺷﺪت درد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
• ﺻﺪای ﻣﻔﺼﻠﯽ در ID در ﻣﺮﺣﻠﮥ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ از ﮐﻠﯿﮏ ﺑﻪ ﮐﺮﭘﯿﺘﺎﺳﯿﻮن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
• در ID ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻏﯿﺮﻗﺮﯾﻨﮕﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ و ﻋﻮاﻣﻞ رواﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ.
• در MPS اﺳﭙﺎﺳﻢﻫﺎی ﻋﻀﻼﻧﯽ در ﻋﻀﻼت ﺟﻮﻧـﺪه (trismus) و ﻋـﺎدتﻫـﺎي ﻓﺸـﺮدن دﻧﺪانﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ (clenching) و دﻧﺪان ﻗﺮوﭼﻪ ﮐﺮدن (bruxism) دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد، اﻣـﺎ در ID ﺗﺎرﯾﺨﭽﻪای از ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺸﯿﺪنﻫﺎی زﯾﺎد و ﺑﺮدن ﻟﻘﻤﻪﻫـﺎی ﺑـﺰرگ ﯾـﺎ ﻗﺎﺷـﻖﻫـﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺮ ﺑﻪ دﻫﺎن وﺟﻮد دارد.

در ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﻧﻈﻢ ﺣﺮﮐـﺖ ﻣﻔﺼـﻠﯽ ﻧﯿـﺰ درﻣـﺎن ﺷـﺎﻣﻞ رﻓـﻊ ﻣﺤـﺪودﯾﺖ ﺣﺮﮐﺘـﯽ ﺑـﺎ روشﻫﺎی ذﮐﺮ ﺷﺪه ﻗﺒﻠﯽ و ﮐﺎﻫﺶ درد در ﻣﻔﺼﻞ اﺳﺖ.